Kapuściński Ryszard — Dzieła
Cesarz reportażu, na którym nadal wzoruje się cały świat. Urodzony w 1932 roku Ryszard Kapuściński był także poetą, fotografem i publicystą. Niemniej jednak znany jest głównie jako reportażysta i przedstawiciel, rozsławionego przez niego, reportażu literackiego. Dorastał podczas II wojny światowej. Wraz z rodziną kilkakrotnie się w tym czasie przeprowadzał. Jego ojciec – oficer AK, uciekł z niesławnego transportu do Katynia, co długo przed swym synem zatajał.
Przyszły cesarz zaczął pisać wcześnie. W 1956 roku Kapuściński otrzymał pierwszą nagrodę, Złoty Krzyż Zasługi, za reportaż To też jest prawda o Nowej Hucie. W tym samym roku po raz pierwszy udał się poza granice Polski i odwiedził Indie, gdzie rzucony na głęboką wodę, bez znajomości kraju, języka i zwyczajów musiał uczyć się trudnej sztuki improwizacji. Rozpoczął od zakupienia książki Hemingwaya, z której poznawał samodzielnie język angielski. Rok później były Chiny, Hong Kong i Tokio. Powrócił do Polski i trafił następnie do tygodnika Polityka, a jeszcze wcześniej pracował w Sztandarze Młodych – najpierw jako goniec, a później już jako dziennikarz. Poznał tam Tuwima, Nałkowską, Staffa i Marię Dąbrowską. Od 1962 roku pracował również dla Polskiej Agencji Prasowej jako stały korespondent w Ameryce Środkowej, Azji i Afryce. W swoim życiu otrzymał łącznie ok. 40 wyróżnień i nagród. Ikar, Nagroda im. Jana Parandowskiego. Otrzymał też tytuł Dziennikarza Wieku od środowiska dziennikarzy polskich. Aż cztery polskie uniwersytety przyznały mu tytuł doktora honoris causa. Określony mianem maestra przez Tiziano Terzaniego, Marqueza i Sepulvedę. Salman Rushdie powiedział o nim, że „Jeden Kapuściński wart jest tysiąca skamlących i fantazjujących gryzipiórków”.
Widział dwadzieścia rewolucji, cztery razy miał być rozstrzelany, wielokrotnie chorował na ciężkie egzotyczne choroby – przeszedł mózgową malarię, gruźlicę i gorączkę tropikalną. Uważał, że to, o czym się pisze, należy poświadczyć osobistym doświadczeniem. Był w tym podejściu bezkompromisowy, co spowodowało, że otarł się o śmierć więcej niż kilka razy. Od 2010 roku przyznawana jest Nagroda im. Ryszarda Kapuścińskiego za najlepsze książki reporterskie.
Zmarł w 2007 roku na zawał serca w Warszawie. Miał 74 lata. Na jego nagłą śmierć zareagował cały świat. Le Monde, La Pais, New York Times umieściły informację na swych pierwszych stronach. Został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach Myśliciel, filozof, poeta, bokser i to z osiągnięciami (został wicemistrzem juniorów Warszawy w wadze koguciej). Trudno wyobrazić sobie ogrom doświadczeń najsłynniejszego polskiego reportażysty. Można go tylko podziwiać za odwagę, kunszt, wrażliwość i empatię, której dał świadectwo na kartach swoich książek.
Zbiór dzieł zawiera następujące tytuły:
Tom | Tytuły |
---|---|
Tom 1 | Cesarz |
Tom 2 | Heban |
Tom 3 | Busz po polsku |
Tom 4 | Wojna futbolowa |
Tom 5 | Szachinszach |
Tom 6 | Lapidaria I-III |
Tom 7 | Lapidaria IV-VI |
Tom 8 | Jeszcze dzień życia |
Tom 9 | Autoportret reportera |
Tom 10 | Wiersze zebrane |
Tom 11 | Imperium |
Tom 12 | Podróże z Herodotem |
Tom 13 | Cesarz. Postscriptum |
Tom 14 | Wojna futbolowa. Postscriptum |
Tom 15 | Szachinszach. Postscriptum |
Tom 16 | Imperium. Postscriptum |
Tom 17 | Busz po polsku. Postscriptum |
Tom 18 | Czarne gwiazdy |
Tom 19 | Gdyby cała Afryka… |
Tom 20 | Spacer poranny |
Tom 21 | To nie jest zawód dla cyników |
Tom 22 | Domosławski A., Kapuściński non-fiction |