Schopenhauer Arthur — „Sztuka Prowadzenia Sporów”

Sztuka prowadzenia sporów napisana przez Schopenhauera prawdopodobnie jako żart stała się – wbrew oczekiwaniom twórcy – podobnie, jak Pochwała głupoty Erazma z Rotterdamu, najbardziej znanym utworem autora.

Zyskała znacznie większą popularność niż podstawowe dzieło Schopenhauera, „Świat jako wola i przed­sta­wie­nie”, które wpłynęło na wiele systemów filozoficznych końca XIX i początku XX wieku.

 Autor omawia tech­ni­ki, które wyko­rzy­sty­wane są do odno­sze­nia zwy­cięstw w spo­rach. Nie służą one obro­nie prawdy, przy­naj­mniej nie w spo­sób bez­po­średni.  Są narzę­dziami, bro­nią, któ­rej użyć można, by sku­tecz­nie prze­ciw­sta­wić się tezom prze­ciw­nika. Często, gdy przeciwnik podważy nasz dowód poddajemy walkę. Nie zawsze jednak oba­le­nie dowodu obala samo twier­dze­nie. Może wszak zna­leźć się jesz­cze inny dowód, o któ­rym na chwilę zapo­mnie­li­śmy.

To nie­zwy­kłe dzieło z początku XIX, jednego z naj­bar­dziej ory­gi­nal­nych filo­zo­fów nie­miec­kich, jest nadal zadzi­wia­jąco przy­datne i aktu­alne. Kotarbiński napi­sał, iż ery­styka to „sztuka pro­wa­dze­nia spo­rów tak, aby wygrać spór w obli­czu osób roz­strzy­ga­ją­cych, np. sędziego lub grona sta­no­wią­cego”, że „… trzeba wie­dzieć, jak można pomóc sobie lojal­nie w obro­nie słusz­nej sprawy i na co się może zdo­być nie­lo­jalny sprytny przeciwnik.

 Książka wydrukowana na artystycznym papierze jest ręcz­nie uszyta i opra­wiona w skórę a także w szlachetny papier.