Gabriel García Márquez — „Sto lat samotności” i inne dzieła: bibliofilska edycja w artystycznej, ręcznie wykonanej oprawie
Do dzisiaj nie do końca wiadomo, dlaczego wieloletni przyjaciel Gabriela Garcii Marqueza, Mario Vargas Llosa, zdzielił go siarczystym sierpowym w szczękę na premierze filmowej w Mexico City. Poszło podobno o żonę Mario. Sierpowy zapoczątkował 30 lat milczenia pomiędzy oboma noblistami, niegdyś bliskimi przyjaciółmi.
Gabito, jak pieszczotliwe nazywano Marquezaw latach dziecięcych, urodził się 6 marca 1927 roku w Aracataca w północnej Kolumbii. Gdy miał kilkanaście lat poznał dziewięcioletnią Mercedes Barchę i postanowił, że się z nią ożeni, co zrobił w 1958 roku. „Była miłością jego życia” – napisał prezydent Kolumbii, Iván Duque po jej śmierci w 2020 roku. Pracował jako dziennikarz, reporter i korespondent zagraniczny.
W ramach swej pracy odwiedził Rzym, Paryż, Cracas, Nowy Jork i Barcelonę. Odwiedził również Polskę. Owocem tej wizyty jest felieton zatytułowany Ze wzrokiem utkwionym w kipiącą Polskę, gdzie o Polakach napisał, że są trudni, nie łatwo nimi sterować, a przy tym obdarzeni niemal kobiecą wrażliwością i skłonnościami intelektualnymi. Przyjaźnił się Fidelem Castro, którego nazywał największym idealistą XX wieku. Pierwszą powieść – Szarańcza, napisał w 1955 roku. Jego najsłynniejsza książka Sto lat samotności powstała w 18 miesięcy, kiedy to pisarz zaryzykował i postanowił porzucić pracę, by oddać się pisaniu swej wymarzonej powieści. Rodzina była zmuszona sprzedawać sprzęty domowe, aby się utrzymać. Za pieniądze z ostatnich sztuk wyposażenia ich mieszkania – suszarki i piecyka, Marquez wysłał ukończony rękopis do wydawcy. Opłaciło się. Wydana w 1967 roku opowieść o malowniczym Macondo i rodzie Buendiów przyniosła Marquezowi międzynarodowy rozgłos i uwolniła go od problemów finansowych.
Gabriel Garcia Marquez otrzymał literacką Nagrodę Nobla w 1982 roku za „powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu”. Nagrodę przyjął w karaibskiej koszuli zwanej guayaberą.
Zmarł 17 kwietnia 2014 r. w Meksyku. W 2016 roku jego prochy złożono uroczyście na dziedzińcu La Merced w Cartagenie, gdzie podobno „zawsze chciał być”.
Zbiór dzieł zawiera następujące tytuły:
Tom | Tytuły |
---|---|
Tom 1 | Szarańcza |
Tom 2 | Nie ma kto pisać do pułkownika |
Tom 3 | Zła godzina |
Tom 4 | Sto lat samotności |
Tom 5 | Opowieść rozbitka |
Tom 6 | Opowiadania |
Tom 7 | Jesień patriarchy |
Tom 8 | Kronika zapowiedzianej śmierci |
Tom 9 | Zapach owocu guawy |
Tom 10 | Skandal stulecia i inne felietony |
Tom 11 | Miłość w czasach zarazy |
Tom 12 | Morze utraconych opowiadań i inne felietony |
Tom 13 | Na fałszywych papierach w Chile |
Tom 14 | Generał w labiryncie |
Tom 15 | Dwanaście opowiadań tułaczych |
Tom 16 | O miłości i innych demonach |
Tom 17 | Raport z pewnego porwania |
Tom 18 | Życie jest opowieścią |
Tom 19 | Rzecz o mych smutnych dziwkach |
Tom 20 | Bardzo stary pan z olbrzymimi skrzydłami |