Hugo Nędznicy i inne Dzieła w ekskluzywnej oprawie w skórę
Demokrata, który popierał politykę kolonialną mocarstw. Pisarz, poeta, człowiek teatru, reporter, rewolucjonista, polityk, par Francji, członek Akademii Francuskiej, artysta plastyk, przeciwnik kary śmierci i niewolnictwa. Był przywódcą nowego nurtu romantycznego w literaturze, a jego przedmowa do Cromwella zapisała się na stałe w historii dramatopisarstwa.
Urodził się we francuskim Besançon w 1802 roku. Brak jest precyzyjnych informacji dotyczących pochodzenia oraz rodziny pisarza. W dużej mierze Hugo sam się do tego przyczynił podając pracującej nad jego biografią żonie fałszywe informacje. Miał być po mieczu potomkiem wiekowego rodu lotaryńskiego, a po kądzieli rodu zamożnych armatorów, monarchistów biorących udział w powstaniu rojalistycznym z 1793 roku. Obie informacje mijały się z prawdą i były kreacją literacką zbudowaną na antytezach. Jakże romantycznie kusząca jawiła się wizja bycia potomkiem rojalistki i rewolucjonisty.
Życiorys Hugo był niezwykle barwny. Już od najmłodszych lat podróżował. Ze względu na skomplikowa ne relacje pomiędzy rodzicami Wiktor w wieku kilku lat udał się do Neapolu, następnie, po krótkiej przerwie w ojczyźnie, udał się z matką do Hiszpanii. Ostatecznie wrócił z nią do Francji, po czym pomiędzy rodzicami ponownie zawrzało i prawa do opieki przejął ojciec. W 1819 roku otrzymał od króla Ludwika XVIII nagrodę w wysokości 500 tysięcy franków za odę Śmierć księcia de Berry i od tego czasu zajął się już tylko tworzeniem.
Przez cały czas tworzył i obracał się w kręgach innych twórców. Uczęszczał na spotkania koła literackiego Charlesa Nodiera w Bibliotece Arsenału i poznał tam między innymi Alfreda de Vigny’ego oraz Alphonse’a de Lamartine’a, z którymi początkowo się przyjaźnił, by później się twórczo poróżnić. Był także ambasadorem sprawy Polskiej i zachęcał, aby Francja wspierała aspiracje niepodległościowe Polaków.
Przez większość życia angażował się politykę rozpoczynając od stronnictw po prawej stronie sceny politycznej, by stopniowo przechodzić w stronę lewicy. Sam o sobie mówił: „Liberał, socjalista, oddany ludowi, lecz jeszcze nie republikanin, mający jeszcze moc przesądów w stosunku do Rewolucji, a przecież nienawidzący stanu oblężenia, przesiedleń bez sądu i Cavaignaka z jego zakłamaną republiką wojskowych”. Brał udział w przewrotach, zamachach stanu, był zmuszony udać się emigrację do Brukseli. Przyjaciel Aleksandra Dumasa, z którym niekiedy wspólnie tworzył i prowadził teatr.
Zbiór dzieł zawiera następujące tytuły:
Tom | Tytuły |
---|---|
Tom 1 | Bug-Jargal |
Tom 2 | Chłosta |
Tom 3 | Barrère J-B., Człowiek i dzieło |
Tom 4 | Człowiek śmiechu, tom 1 |
Tom 5 | Człowiek śmiechu, tom 2 |
Tom 6 | Dramat w pięciu aktach |
Tom 7 | Dzwonnik z Notre-Dame |
Tom 8 | Han z Islandii |
Tom 9 | Hernani |
Tom 10 | Katedra Marii Panny w Paryżu |
Tom 11 | Król się bawi |
Tom 12 | Literatura i polityka |
Tom 13 | Marion de Lorme |
Tom 14 | Nędznicy, tom 1 |
Tom 15 | Nędznicy, tom 2 |
Tom 16 | Nędznicy, tom 3 |
Tom 17 | Nędznicy, tom 4 |
Tom 18 | Nędznicy, tom 5 |
Tom 19 | Maurois A., Olimpio czyli życie Wiktora Hugo |
Tom 20 | Ostatni dzień skazańca |
Tom 21 | Poezje polityczne |
Tom 22 | Parvi J., Polska w twórczości i działalności Wiktora Hugo |
Tom 23 | Pracownicy morza |
Tom 24 | Ren |
Tom 25 | Rok 93 |
Tom 26 | Ruy Blas |
Tom 27 | Rzeczy widziane |