Hawking Stephen — Dzieła
Stephen William Hawking to jeden z nielicznych fizyków teoretycznych, którym udało się doświadczyć stanu nieważkości. Wielki człowiek nauki oswajający i tłumaczący ją zwykłemu zjadaczowi chleba w sposób przystępny i ciekawy. Przyszły profesor matematyki i fizyki na Uniwersytecie Cambridge urodził się w 1942 roku. W późniejszych latach życia obejmie w Cambridge słynną katedrę Lucasa – tę samą co niegdyś Newton. Uhonorowano go m.in. Orderem Imperium Brytyjskiego, Medalem Wolności oraz Orderem Towarzyszy Honoru. Jego wkład w popularyzację nauki był niebagatelny. Rzadko kiedy się zdarza, by książka z dziedziny nauki przez 237 tygodni zajmowała miejsce na liście bestsellerów British Sunday Times’a. Na tak długo zagościła tam jego Krótka Historia Czasu.
Pochodził z rodziny naukowców i w czasach swej wczesnej edukacji niczym specjalnym się nie wyróżniał. Na studiach w Oxfordzie rozpoczął od nauk przyrodniczych i tam rozpoczęła się jego przygoda z szeroko pojętą fizyką. Ograniczenia jego pierwszego uniwersytetu sprawiły, że przeniósł się do Cambridge i tam na poważnie zajął się kosmologią i astronomią teoretyczną, gdzie rozwijał swą karierę naukową do śmierci. Jego praca doktorska nosiła tytuł Właściwości rozszerzających się wszechświatów i możemy ją dzisiaj przeczytać w każdej chwili w całości, gdyż od 2017 roku znajduje się na stornie internetowej uniwersytetu. Borykał się ze stwardnieniem zanikowym bocznym. Choroba pojawiła się tuż przed ślubem naukowca, w wieku 21 lat. Dawano mu wówczas 23 lata życia. Tak makabryczna diagnoza spowodowała, że Hawking popadł w depresję, z której wyszedł za sprawą swej przyszłej żony Jane Wilde.
Proroctwa lekarzy się nie sprawdziły Hawking żył jeszcze ponad pięć dekad, udowadniając, że nie do końca obowiązują go czyjeś reguły gry. Niemniej jednak stan jego ciała coraz bardziej się pogarszał, zamykając genialny umysł w niedoskonałej materii. Pod koniec życia Hawking był już całkowicie sparaliżowany. W pewnym momencie stracił całkowicie możliwość artykulacji i był zmuszony posługiwać się syntezatorem mowy, którym kierował policzkiem. Proces konstruowania wypowiedzi był dla naukowca niezwykle męczący i czasochłonny, ale nie powstrzymywało go to przed wartościowymi i światłymi wystąpieniami oraz nawet sesjami pytań i odpowiedzi. W ostatnich latach swego życia jego ciało pozwalało mu już tylko na komunikowanie się za pomocą grymasu policzka, który rozpoznawał czujnik umieszczony w oprawce jego okularów.
Występował w licznych programach telewizyjnych, jego hologram zagrał w słynnym Star Trek, wystąpił w serialu, użyczał głosu do kreskówek takich jak na przykład The Simpsons, współpracował z Pink Floyd i wieloma innymi muzykami. Bez przerwy zakładał się z innymi fizykami o poprawność danych teorii lub o wyniki eksperymentu. Stawką zakładów były malownicze kary i nagrody jak chociażby roczna prenumerata magazynu erotycznego dla zwycięzcy.
Miłośnik czekoladowych trufli oraz crème brûlée. Dwukrotnie żonaty, ojciec gromadki dzieci i dziadek gromadki wnucząt. Człowiek wielkiego umysłu i serca, który za nic miał ograniczenia ciała i wszechświata. Odszedł w 2018 roku po długim, trudnym, ale też i barwnym życiu, o którym sam powiedział, że „życie byłoby tragiczne, gdyby nie było zabawne”.
Zbiór dzieł zawiera następujące tytuły:
Tom | Tytuły |
---|---|
Tom 1 | Ilustrowana krótka historia czasu |
Tom 2 | Czarne dziury |
Tom 3 | Wszechświat w skorupce orzecha |
Tom 4 | Ilustrowana teoria wszystkiego |
Tom 5 | Jeszcze krótsza historia czasu |
Tom 6 | Krótkie odpowiedzi na wielkie pytania |
Tom 7 | George i tajny klucz do wszechświata |